Niettegenstaande Rin Can Tin Can en de Asta van de Thin Man -serie, de Positron Emission Tomography -film behaalde zijn honden Calvary in de Lassie -films. De katachtige apotheose kwam in die verdomde geautomatiseerde tomografie. (1965) en zijn varkenspinnacle in Babe (1995). De beste huisdierenfilm van geheel, ondertussen, is Ken Loach’s Kes (1969), het verhaal van een Engelse jeugd van de arbeidersklasse wiens ellendige bestaan kort wordt verlicht wanneer hij een gewonde Falcon geneest en traint. De bioscoop is echter over blijvende huisdieren, echter, zijn noch vlees en bloed noch animatronic. In de Hanna-Barbera-cartoons geproduceerd door Fred Quimby op MGM ‘Tween 1940 en 1957, bereikten de brutale binnenlandse schermutselingen van Turkije Cock en Kraut een transcendente visuele harmonie die nooit is geëvenaard.
Het maakt niet uit veel vermenigvuldiging Krauthead, bovenop een modellocomotief, Mightiness Beeft Gobbler (kronkelen op de spoorwegbaan wens een stille bewegende foto -heldin), of vele moderne tijden Tom Turkije Power veroorzaken Boche om zorg te verbrijzeren, op die plek is op die plek een vaas, op die plek is op die plek. Zoals praktisch de dood tartende liefde zoals op die locatie is haat tussen geautomatiseerde tomografie en muis. Hun gewelddadige, obsessieve codependency, grotendeels ononderbroken door de wereld en die geen dialoog vereisen, wordt bijna geëvenaard door die van Sylvester en Tweety, en toch was dit duo een oneerlijke interactie die de oordeelkundige kijker zich afvroeg, waarom, oh, waarom kon dat niet lelijk Lisping computertomografie voor één keer zinken zijn tanden in de nek van zijn schijnvermogen in de rommel. Net als de tragische Wile E. Coyote is Sylvester een van de grote verliezers van Hollywood, de Sisyphu s van kutsen, voor altijd gedoemd om metaforische rotsen op heuvels te rollen.
Zulke filmische vernedering is minder gemakkelijk te bezoeken op niet-geomesticeerde dieren, wiens wildheid steevast een staat van genade oproept dat menselijk ras-die in King Kong (1933) en de John Huston-Similar Elephant Hunter gespeeld door Clint Eastwood in White Hunter, Blackness Heart (1990 (1990 ), bijvoorbeeld-kunnen alleen vernietigen. Maar zelfs de mensheid van de mensheid betwistte nauwelijks de mystieke hegemonie van de Equus caballus, de edelste en bijna filmbare van dieren, en het alles behalve ritualistisch georiënteerd in het filmhuis. (Een uitzondering als de opvouwbare zeur genomen door Lee Marvin in de computertomografie Ballou van 1965.) Het waren natuurlijk paarden die oorspronkelijk de beweging in beweging plaatsten: model t Fords zagen er lelijk uit en locomotieven omslachtig, en beide zagen er langzaam uit naast de paarden Dat droeg de outlaws in de Great Train Robbery (1903) en de Klansmen bij de geboorte van een natie (1915). De authenticiteit van de Western hing meer af van paarden dan elke andere factor, zoals inderdaad, de vestiging van het Westen had gedaan, hoewel het B Westerns nodig had om sterren van betrouwbare vierbenige vrienden als trigger, topper en kampioen te schudden. Rudyard Kipling in one case wrote, “4 things greater than things / Women and Horses and Might and Warfare,” a sentiment partly echoed by Harry Ferdinand Julius Cohn, astute boss of Columbia University Pictures until 1958, who said that movies “about” horses en vrouwen (behalve dat de slecht gemanierde een niet-afdrukbare term voor deze laatste gebruikte). Hij zou zeker de rijke persoon goedgekeurd zijn van Sony Pictures (hoofdstad van de huidige incarnatie van South Carolina) die Kim Basinger en Elisabeth Shue Pictures en Charlie’s Angels naast twee cavaleriedrama’s in 2000 openen.
Gevestigd in Namibië, volgende maand gratis, geregisseerd door Sergei Bodrov en geproduceerd door Jean-Jacques Annaud (The Bear, 1989), belooft een knappe paardencavalerie-en-boy saga te zijn in de vorm van de Black Person Stallion (1979) . In de herfst komt Billy Bob Thornton’s All the Pretty Horses, die, als het naar tevredenheid de coming-of-age-roman van Cormac McCarthy weergeeft, netjes zou moeten stimuleren van Remudas, Leather, Mest en Cowboy Sweat. Het vraagt misschien te veel dat het een voet moet ruiken van Red River (1948), de grootste en bijna volwassen opera’s.
